Mijn naam is Laura van den Berg.
Van jongs af aan voel ik mij erg betrokken bij de aarde en de natuur. Op de basisschool keek liever naar buiten; naar ‘de vlinders en de vogels’, dan naar het schoolbord. Dat resulteerde er in dat ik een zeer laag schooladvies kreeg bij mijn citotoets. Dat maakte me erg onzeker en teleurgesteld in mijzelf.
Op de middelbare school hield ik mij bezig met de maatschappij en het milieu. Ik voelde mij gekwetst omdat ik niet begrepen werd. Daardoor kroop ik steeds verder in mijn schulp. Toch maakte ik de Montessori Mavo school af en besloot daarna de Havo te doen op de Vrije School. Deze school bleek beter bij mij als persoon aan te sluiten en mijn cijfers verbeterden. Ik ging langzaam weer een beetje bloeien en stond nu wél open om te leren. Ik ontwikkelde een totaal andere mindset.
Nadat ik mijn havodiploma op zak had, besloot ik een soort tussenjaar te nemen om ‘uit het systeem te treden’ opzoek naar de ‘menselijke roots’. Naar de basis. Omdat ik de maatschappij niet begreep zoals deze is opgebouwd. Ik reisde af naar Afrika en ging voor een aantal maanden naar Ghana om mij onder te dompelen in een totaal andere cultuur en een totaal andere omgeving. Dat had ik nodig.
Ghana
Ik ging een aantal maanden leven in een compound (hut van leem) zonder stromend water en elektriciteit. De positieve lessen die ik leerde gingen over de ‘wij-cultuur’. Alles samen doen, elkaar helpen, ‘jouw probleem is ook mijn probleem’, we lossen het samen op. Wat ik als een enorme opluchting ervoer was dat ik zag dat het leven niet per sé de hele tijd druk hoeft te zijn, dat er tijd is, dat er geen competitie of ‘ratrace’ hoeft te zijn. Dat er minder waarde gehecht wordt aan ‘bezit’. Ook de gastvrijheid, de warmte, het enthousiasme en de glimlachen van mensen blijven mij bij. Maar vooral deze zin, die ik veelvuldig hoorde als mensen mij zagen: ‘You are welcome‘. Dat voelde hartverwarmend en die zin kan mij nog steeds tot tranen toe ontroeren.
Stage in Peru
Toen mijn tussenjaar afliep ben ik ‘Social Work’ gaan studeren in Utrecht, ik leerde over verschillende doelgroepen en maatschappelijke problemen aan de kaak stellen d.m.v. het organiseren van bijeenkomsten. Ik koos het accent-vak ‘samenlevingsopbouw’ en tijdens projecten moesten wij bijvoorbeeld de sociale cohesie in woonwijken vergroten. Deze studie paste mij goed, ik deed alles met volledige betrokkenheid en interesse. Ik leerde over gespreksvoering, het inzetten van creativiteit en talenten zodat mensen zich bekrachtigt voelen in hun wezen.
Mijn nieuwsgierigheid naar andere culturen en mijn avontuurlijke aard was nog volop aanwezig en brachten mij naar Peru, waar ik op mijn 23ste stage liep voor een half jaar via het internationaal studietraject van de opleiding ´Social Work´.
Ik ging activiteiten doen met basisschool kinderen in een klein bergdorpje: CaiCay vlakbij Cusco . Daar maakte ik onder andere het theaterstuk: ‘El Mago del Oz’ (de tovenaar van Oz). Dit hadden de kinderen nog niet eerder gedaan en ik voelde mij ontzettend trots om dit samen met hen te doen. Ik geloof in de kracht van verhalen vertellen. En in sprookjes zitten altijd wijze levenslessen. Zoals bij dit stuk: Je kan je nooit anders voordoen dan je bent en je zal altijd hulp krijgen onderweg (op je levensweg) en samen hindernissen overwinnen.
In Peru leerde ik over Pachamama (moeder aarde), de enorme kracht van de natuur op de mens. De natuur is zoveel groter, sterker en machtiger dan wij mensen. De bergen zijn overweldigend, dat maakte mij nederig.
Ik werd verliefd op mijn zielsmaatje. Maar hij was verslaafd aan drugs en alcohol. Mijn hart brak, ik wilde hem helpen, maar besefte me al gauw dat dat een illusie was en dat deed zeer. Het loskomen van hem heeft mij jaren gekost. Tot ik besefte dat ik een geliefde niet kan ‘redden’, dat ieder zijn eigen weg te gaan heeft. Het enige waar ik in eerste instantie heel goed voor moet zorgen is voor mijzelf, voor mijn eigen hart.
Camino de Santiago
Op mijn 25ste liep ik de Camino naar Santiago nadat ik een week bij een yogafestival in Frankrijk was geweest. Ik nam mijn verdriet mee onder mijn arm en genoot van de schoonheid, van de wisselende landschappen, de mooie ontmoetingen en gesprekken die ik had. De humor, de vrijheid, de dankbaarheid voor een goed stel benen.
Ik startte ergens in het midden van de tocht in de stad León en maakte later, andere jaren, de beginstukken nog af. Ze zeggen weleens dat de Camino symbool staat voor hoe je je eigen leven inricht.
In ieder geval ontwikkelde ik veel blijdschap. Ik heb mij denk ik nog nooit zo vrij en blij gevoeld als op de Camino. Ook merkte ik dat wandelen meditatief en helend is. Dat bepaalde gesprekken met mensen geen toeval zijn, maar dat het te maken heeft met het fenomeen ´synchroniciteit´. Dat heb ik ervaren door mee te bewegen met wat is in het moment. Meebewegen met het ritme van de natuur en je eigen lichaam.
Het leven versimpelen is voor mij ook een belangrijke les van de Camino. Niet veel nodig hebben om gelukkig te zijn; een dak boven je hoofd, voedsel en een paar lieve mensen om je heen. De rest is eigenlijk bijzaak.
Hoe zwaarder je rugzak, hoe moeilijker de tocht, ‘loslaten’ dingen uit je rugzak halen en weggeven aan anderen helpt! Je krijgt het op de één of andere mysterieuze manier toch wel weer eens een keertje terug. Misschien via iemand anders of in een andere vorm. Geven is altijd ook ontvangen. Het lijkt wel een wet.
Steeds meer puzzelstukjes vallen in elkaar. Ik keek als kind naar vlinders en vogels en ik heb geleerd om opnieuw naar vlinders en vogels te kijken, juist omdat dit past bij wie ik ben en wie ik wil zijn.
Tegenwoordig werk ik al 8 jaar bij een Milieuorganisatie met veel voldoening. Daarnaast maak ik graag tijd voor vrijwilligerswerk, persoonlijke ontwikkeling en sinds kort heb ik een moestuin waar ik samen met kennissen biologische groente verbouw. Het wandelcoachen maakt me blij. Ik help graag mensen weer bij zichzelf te komen. Na iedere sessie maakt mijn hart een een sprongetje en fiets ik met een glimlach op mijn gezicht weer terug naar huis.
Foto: Ellard Vasen